Polski jak „kolejny angielski”: postrzeganie transjęzyczności i innych przejawów bilingwalizmu przez tajwańskich studentów uczących się języka angielskiego oraz języka polskiego

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie tego, jak tajwańscy studenci uczący się języka angielskiego i języka polskiego postrzegają transjęzyczność oraz inne przejawy bilingwizmu na lektoratach. Zgromadzone dane pochodzą z analizy ankiety. Odpowiedzi wskazują na wyraźną przychylność wobec pomysłu posługiwania się wyłącznie językiem docelowym, jednak jedynie 7% uczestników badania wyraziło jednoznaczne przekonanie co do tego, że takie rozwiązanie jest najkorzystniejsze. Ponad 90% skłaniało się ku temu, aby w klasie używać przynajmniej dwóch języków. Zwiększenie skuteczności procesu nauki oraz wspieranie zdolności mówienia i rozumienia ze słuchu wymieniane były jako główne zalety podejścia monolingwalnego. Z drugiej zaś strony praktyki bilingwalne postrzegane są jako te, które ułatwiają dogłębniejsze zrozumienie tematu i wyrażenie własnych myśli. W artykule wyliczono też szereg zadań, które, zdaniem studentów, warto wykonywać wyłącznie w języku docelowym, oraz tych, których chętniej podjęliby się oni w języku rodzimym. Jak wynika z przedstawionej analizy, najkorzystniejszym rozwiązaniem może okazać się taki styl nauczania, który cechuje się pewną elastycznością i łączy w sobie rozmaite techniki pracy na lekcji.