Polityka imigracyjna Unii Europejskiej: wyzwania i perspektywy. Wnioski dla Polski

Abstrakt

Celem artykułu jest charakterystyka i ocena polityki imigracyjnej Unii Europejskiej w kontekście wyzwań, jakie niosą ze sobą regularne i nieregularne procesy migracyjne w skali globalnej i regionalnej. Polityka UE wpisuje się w inicjatywy ONZ ukierunkowane na międzynarodową współpracę w rozwiązywaniu problemów migracyjnych. Kompetencje w zakresie polityki imigracyjnej UE, na mocy postanowień traktatowych są dzielone między jej instytucje i kraje członkowskie. Harmonizacja działań w tej sferze dokonuje się przez implementację dyrektyw, które przyjmowane były w różnych okresach i odnosiły się do ograniczonych obszarów polityki imigracyjnej, stąd jej fragmentaryczny charakter. Kryzys migracyjny z 2015 r. postawił przed polityką imigracyjną UE nowe wyzwania i ujawnił sprzeczności interesów między poszczególnymi krajami członkowskimi. Tym niemniej UE podejmuje działania w celu skonstruowania kompleksowego podejścia do migracji, azylu, integracji i zarządzania granicami (Nowy Pakt o migracji i azylu 2020). Zróżnicowana pozycja pod względem bilansu przepływów migracyjnych UE jako całości (importer netto siły roboczej) i jej poszczególnych krajów członkowskich (przykład Polski jako eksportera netto siły roboczej i odbiorcy migracji cyrkularnej) rzutuje na podejście do kwestii migracyjnych oraz na akceptację proponowanych rozwiązań w sferze polityki migracyjnej.