Ewolucja polskiej polityki innowacyjnej

Abstrakt

Powszechnie wiadomo, że sektor wiedzy w Polsce jest niedoinwestowany a luka technologiczna między naszym krajem a wysoko rozwiniętymi krajami Unii Europejskiej wciąż znacząca. Nakłady krajowe na działalność B+R w relacji do PKB kształtujące się na poziomie poniżej 1% grożą w długim okresie osłabieniem sił napędowych rozwoju gospodarczego i postępu społecznego. Uniknięcie tej groźby wymaga politycznej woli dokonania zasadniczych zmian w podejściu polityków i opiniotwórczych elit do roli nauki i techniki w polskiej gospodarce. Celem artykułu jest analiza i ocena polityki innowacyjnej, zarysowanej w dokumentach rządowych. Polityka innowacyjna realizowana w ostatnich latach odpowiada pod względem koncepcyjnym współczesnym wyzwaniom zarówno na poziomie europejskim, jak i światowym. Z analizy programów polityki innowacyjnej wynika, że jej cele są zbieżne z założeniami przyjętymi w kluczowych dokumentach unijnych i raportach OECD. Wciąż jednak wiele problemów wymaga rozwiązania. Kluczową kwestią jest zatem przyznanie wyraźnego priorytetu w polityce gospodarczej nakładom na działalność B+R, zarówno finansowanym z budżetu państwa, jak i ze środków przedsiębiorstw. Konieczne wydaje się także właściwe dostosowanie systemu podatkowego i polityki kredytowej do potrzeb gospodarki innowacyjnej oraz opracowanie polityki rzeczywistego wspomagania przedsiębiorczości intelektualnej, której celem jest stworzenie korzystnych warunków rozwoju przedsiębiorstwom prowadzącym prace badawczo-rozwojowe i wytwarzającym produkty high-tech (w szczególności venture capital). Działania te powinny przyczynić się do zwiększenia aktywności innowacyjnej gospodarki oraz wpłynąć na tempo i jakość przyszłego wzrostu gospodarczego.