O potrzebie kształcenia specjalistów rehabilitacji zaburzeń głosu

Mateusz Szurek

doi:10.18778/2544-7238.08.11

Autor

Mateusz Szurek Uniwersytet Łódzki, Wydział Filologiczny, Instytut Filologii Polskiej i Logopedii, Zakład Dialektologii Polskiej i Logopedii https://orcid.org/0000-0001-5513-2789

DOI:

https://doi.org/10.18778/2544-7238.08.11

Słowa kluczowe:

emisja głosu, rehabilitacja zaburzeń głosu, kształcenie logopedów

Abstrakt

Rehabilitacja zaburzeń głosu, którą autor traktuje jako gałąź emisji głosu, gromadzi wiedzę i praktykę umożliwiającą niesienie pomocy pacjentom z zaburzeniami głosu. W związku ze wzrastającą liczbą osób z zaburzeniami głosu o różnym podłożu istnieje potrzeba kształcenia wyspecjalizowanej kadry zajmującej się tego typu pacjentami. Wprowadzenie specjalistycznych programów kształcenia w tym obszarze przyczynia się do podniesienia jakości opieki nad pacjentami z zaburzeniami głosu. Specjaliści rehabilitacji głosu to nowa, wysoce wykwalifikowana grupa zawodowa, posiadająca profesjonalne wykształcenie w zakresie diagnozowania i terapii różnorodnych zaburzeń głosu. Dodatkowo w artykule autor postuluje także wyodrębnienie emisji głosu jako oddzielnej subdyscypliny logopedii, mającej swój przedmiot badań, cele oraz zadania. W dalszym rozwoju emisji głosu niezwykle istotne jest opracowanie terminologii specjalistycznej, będącej podstawą do formułowania kolejnych celów badawczych, ze szczególnym uwzględnieniem rehabilitacji zaburzeń głosu.

Pobrania

Brak dostępnych danych do wyświetlenia.

Bibliografia

Grabias S., 2010, Logopedia – nauka o biologicznych uwarunkowaniach języka i zachowaniach językowych, „Logopedia”, t. 39, s. 9–35.
Google Scholar

Grabias S., 2012, Teoria zaburzeń mowy. Perspektywa badań, typologie zaburzeń, procedury postępowania logopedycznego, [w:] S. Grabias, M. Kurkowski (red.), Logopedia. Teoria zaburzeń mowy, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej, s. 15–71.
Google Scholar

Hamerlińska A., 2010, Miejsce onkologopedii w nauce, [w:] A. Hamerlińska, B. Mikuła (red.), Onkologopedia. Podejście interdyscyplinarne, Bielsko‑Biała: Wydawnictwo Alfa‑Medica Press, s. 11–22.
Google Scholar

Kaczmarek L., 1982, Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie.
Google Scholar

Kamińska B., 2016, Od retoryki do logopedii artystycznej, [w:] B. Kamińska, S. Milewski (red.), Logopedia artystyczna, Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia Universalis, s. 53–67.
Google Scholar

Łastik A., 2014, Poznaj swój głos… twoje najważniejsze narzędzie pracy, Warszawa: Wydawnictwo Studio Emka.
Google Scholar

Minczakiewicz M., 1997, Mowa – Rozwój – Zaburzenia – Terapia, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego.
Google Scholar

Olszewski J., Nowosielska‑Grygiel J., 2017, Nowe metody diagnostyczne oceny czynności głosu dla potrzeb foniatry i logopedy, „Logopaedica Lodziensia”, nr 1, s. 91–100.
Google Scholar DOI: https://doi.org/10.18778/2544-7238.01.08

Pawłowski Z., 2008, Emisja głosu. Struktura, funkcja, diagnostyka, pedagogizacja, Warszawa: Wydawnictwo Salezjańskie.
Google Scholar

Styczek I., 1983, Logopedia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Google Scholar

Szkiełkowska A., Kazanecka E., 2011, Emisja głosu – wskazówki metodyczne, Warszawa: Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina.
Google Scholar

Śliwińska‑Kowalska M., Niebudek‑Bogusz E. (red.), 2009, Rehabilitacja zawodowych zaburzeń głosu. Poradnik dla nauczycieli, Łódź: Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera.
Google Scholar

Walencik‑Topiłko A., 2014, Emisja głosu. Kwalifikacje i zajęcia, „Forum Logopedy”, nr 2, s. 22–24.
Google Scholar

Walencik‑Topiłko A., 2016, Emisja głosu mówionego i śpiewanego. Oddech w mowie i śpiewie, [w:] B. Kamińska, S. Milewski (red.), Logopedia artystyczna, Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia, s. 276–287.
Google Scholar