Muzykoterapia jako metoda augmentacyjna w praktyce logopedycznej

Abstrakt

Tematyką artykułu jest prezentacja oddziaływań terapeutycznych służących odbudowie kompetencji językowej i komunikacyjnej. Jego celem jest ukazanie, w jaki sposób muzykoterapia wzbogaca metody rehabilitacji logopedycznej. Rozkwit muzykoterapii i logopedii jako dyscyplin naukowych następował stopniowo – prawie jednocześnie od początku XX wieku. Ich korzenie sięgają głęboko w przeszłość historyczną, a cechą obydwu jest interdyscyplinarność. Metody muzykoterapii wpisują się w obraz terapii logopedycznej: – rytmika, pierwotnie służąca kształceniu i wychowaniu, stymuluje wszechstronnie rozwój psychoruchowy:

 – logorytmika daje wsparcie rozwojowi ogólnemu, motorycznemu, wspomaga sprawność mowy,

– metoda dobrego startu stosowana jest wobec dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu, ma oddziaływanie korekcyjno‑kompensacyjne,

– mobilna rekreacja muzyczna stymuluje rozwój dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym,

– dźwięki wysokiej częstotliwości w metodzie Tomatisa oddziałują terapeutycznie w zaburzeniach pamięci, trudnościach szkolnych, dysleksji, autyzmie, zaburzeniach emocjonalnych,

– w terapii neurologopedycznej i jąkaniu oraz rehabilitacji psychospołecznej szerokie zastosowanie ma tradycyjna metoda muzykoterapii, jaką jest śpiew.