Muzykoterapia jako metoda augmentacyjna w praktyce logopedycznej

Autor

  • Sylwia Maszewska Neuca Med Sp. z o.o., ul. Szosa Bydgoska 58, 87–100 Toruń; Poradnia Logopedyczna NZOZ POLLIMEDICA, ul. A. Struga 13–21, 95–100 Zgierz; Poradnia Logopedyczna NZOZ POLIMEDICA ALFA, ul. Franciszkańska 53, 91–815 Łódź; Studio Głosu i Mowy Sylwia Maszewska, ul. Więckowskiego 58/17, 90–735 Łódź

DOI:

https://doi.org/10.18778/2544-7238.01.07

Słowa kluczowe:

logopedia, muzykoterapia, metody terapeutyczne

Abstrakt

Tematyką artykułu jest prezentacja oddziaływań terapeutycznych służących odbudowie kompetencji językowej i komunikacyjnej. Jego celem jest ukazanie, w jaki sposób muzykoterapia wzbogaca metody rehabilitacji logopedycznej. Rozkwit muzykoterapii i logopedii jako dyscyplin naukowych następował stopniowo – prawie jednocześnie od początku XX wieku. Ich korzenie sięgają głęboko w przeszłość historyczną, a cechą obydwu jest interdyscyplinarność. Metody muzykoterapii wpisują się w obraz terapii logopedycznej: – rytmika, pierwotnie służąca kształceniu i wychowaniu, stymuluje wszechstronnie rozwój psychoruchowy:

 – logorytmika daje wsparcie rozwojowi ogólnemu, motorycznemu, wspomaga sprawność mowy,

– metoda dobrego startu stosowana jest wobec dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu, ma oddziaływanie korekcyjno‑kompensacyjne,

– mobilna rekreacja muzyczna stymuluje rozwój dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym,

– dźwięki wysokiej częstotliwości w metodzie Tomatisa oddziałują terapeutycznie w zaburzeniach pamięci, trudnościach szkolnych, dysleksji, autyzmie, zaburzeniach emocjonalnych,

– w terapii neurologopedycznej i jąkaniu oraz rehabilitacji psychospołecznej szerokie zastosowanie ma tradycyjna metoda muzykoterapii, jaką jest śpiew.

Pobrania

Brak dostępnych danych do wyświetlenia.

Bibliografia

Brzozowska‑Kuczkiewicz M., 1991, Emil Jacques Dalcroze i jego rytmika, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Google Scholar

Grabias S., 2012a, Teoria zaburzeń mowy. Perspektywy badań, typologia zaburzeń, procedury postępowania logopedycznego, [w:] S. Grabias, M. Kurkowski (red.), Logopedia. Teoria zaburzeń mowy, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej, s. 15–68.
Google Scholar

Grabias S., 2012b, O ostrość refleksji naukowej. Przedmiot logopedii i procedury logopedycznego postępowania, [w:] S. Milewski, K. Kaczorowska‑Bray (red.), Logopedia. Wybrane aspekty historii, teorii i praktyki, z cyklu „Logopedia XXI wieku”, Gdańsk: Harmonia Universalis,s. 56–69.
Google Scholar

Habela J., 1980, Słowniczek muzyczny, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne.
Google Scholar

Janiszewski M., 1998, Muzyka w profilaktyce, leczeniu i rehabilitacji, Łódź: Akademia Muzyczna.
Google Scholar

Konieczna‑Nowak L., 2013, Wprowadzenie do muzykoterapii, Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Google Scholar

Metera A., 2002, Muzykoterapia – muzyka w medycynie i edukacji, Leszno: Centrum Techniki Nauk „Metronom”.
Google Scholar

Natanson T., 1976, Muzykoterapia jako jedna z funkcji muzyki, niepublikowana rozprawa doktorska, obroniona w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.
Google Scholar

Natanson T., 1979, Wstęp do nauki muzykoterapii, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Google Scholar

Natanson T., 1992, Programowanie muzyki terapeutycznej, Wrocław: Akademia Muzyczna.
Google Scholar

Panasiuk J., 2015, Postępowanie logopedyczne w przypadku alalii i niedokształcenia mowy o typie afazji, [w:] S. Grabias, J. Panasiuk, T. Woźniak (red.), Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej, s. 309–345.
Google Scholar

Pobrania

Opublikowane

2017-12-30

Jak cytować

Maszewska, S. (2017). Muzykoterapia jako metoda augmentacyjna w praktyce logopedycznej. Logopaedica Lodziensia, (1), 79–89. https://doi.org/10.18778/2544-7238.01.07

Numer

Dział

Article