Polityka i (nie)bezpieczeństwo igrzysk olimpijskich: casus Londynu 2012

Abstrakt

Artykuł analizuje konstytuowanie się bezpieczeństwa na igrzyskach olimpijskich jako kwestię centralną dla organizatorów i ruchu olimpijskiego oraz konsekwencje organizacji igrzysk dla lokalnej społeczności i narodowej polityki bezpieczeństwa. Zakłada się, że igrzyska olimpijskie, jako wydarzenie o wysokim profilu medialnym, dostarczają coraz bardziej atrakcyjnych politycznie możliwości dla wielu aktorów – szczególnie, gdy są rozgrywane w takim mieście jak Londyn. Od czasów ataków z 11 września w Nowym Jorku odnotowano gwałtowny wzrost wydatków na zabezpieczenie igrzysk olimpijskich, wydaje się, że znacząco nieproporcjonalnie do możliwego ryzyka. Koszt zabezpieczania rósł: od 108 milionów dolarów w 1996 roku (Atlanta) do blisko 2 miliardów dolarów w 2012 (Londyn). Argumentuje się, że okres od 2001 roku charakteryzuje się hiperniepewnością i kulturą intensywnej awersji do ryzyka, opartą nie na prawdopodobieństwie, ale na możliwości ataku. W konsekwencji dochodzi do znieczulania narodów organizujących igrzyska na wzrastającą sekurytyzację w ich miastach. Twierdzi się również, że wpływ na lokalną społeczność Newham w Londynie będzie znaczący nie tylko w rezultacie intensywnego poziomu kontroli, ale także z powodu przebudowy związanej z igrzyskami i użycia infrastruktury nadzoru do stworzenia zamkniętych osiedli w miejscu wioski olimpijskiej. W konkluzjach dyskutowane są długoterminowe implikacje wzrastającej sekurytyzacji igrzysk, w tym normalizacji intensywnego nadzoru, dalszego naruszania swobód obywatelskich i rosnącego napięcia między wartościami przyjętymi przez ruch olimpijski a rzeczywistą organizacją igrzysk.