Dilip Kumar: autor-aktor

Abstrakt

Dilip Kumar był chwalony za wysublimowane prowadzenie dialogów, opanowaną gestykulację oraz za wyważone i kontrolowane wyrażanie emocji zarówno w opowieściach tragicznych, jak też w beztroskich komediach. Jego debiut w 1944 w Jwar Bhata (Odpływy i przypływy) spotkał się z niezbyt pochlebnymi recenzjami. Podobnie było z kolejnymi trzema filmami, aż do filmu Jugnu (Świetlik) z 1948 roku, który przyniósł mu uznanie i sukces. W przeciwieństwie do swoich rówieśników, jak Raj Kapoor iDev Anand, którzy napędzali kariery, uruchamiając własne firmy produkcyjne, Dilip Kumar polegał na swoim talencie, unikalnym podejściu do charakteryzacji i zaangażowaniu w projekty, których się podjął. W ciągu swojej sześćdziesięcioletniej kariery Kumar nakręcił tylko 62 filmy. Jednak jego praca jest podręcznikowa dla młodszych aktorów. Nie tylko przyniósł szacunek zawodowi aktora, traktowanemu przez indyjskie klasy wyższe jako zawód „alfonsów i prostytutek”, ale także podniósł aktorstwo filmowe i filmowanie do dyscypliny akademickiej, co uczyniło Kumara godnym tytułu emerytowanego profesora aktorstwa. Artykuł ten, zakorzeniony w ramach teoretycznych pracy Howarda S. Beckera nad „produkcją kultury” i „robieniem rzeczy razem”, omawia podejście Kumara do aktorstwa i rozwoju postaci oraz poziom jego zaangażowania w każdy ze swoich projektów. Autor tego artykułu przekonuje, że to artystyczne zaangażowanie i poświęcenie głównych aktorów kształtują wielkie dzieła sztuki w kinie bardziej niż kontrola twórcza producenta czy reżysera. Dilip Kumar wielokrotnie to zademonstrował.