Sprawna wspólnota lokalna po ukraińsku: model teoretyczny a praktyka budowy

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest problemom decentralizacji, dokonującej się na Ukrainie po roku 2014. Analizie poddany został pierwszy etap reformy administracyjno-terytorialnej – reforma samorządu lokalnego i terytorialnej organizacji władz. Na tym etapie tworzone są podstawy pod budowę funkcjonowania pełnoprawnego samorządu lokalnego – spraw­nej wspólnoty lokalnej. Pod pojęciem tym rozumie się wspólnoty terytorialne siół (osiedli i miast), które w rezultacie dobrowolnego łączenia się są zdolne samodzielnie lub za po­średnictwem odpowiednich organów jednostek samorządu lokalnego zapewnić członkom wspólnoty odpowiedni poziom usług w zakresie: edukacji, kultury, ochrony zdrowia, po­mocy społecznej, gospodarki komunalnej, z uwzględnieniem zasobów kadrowych, finan­sów, rozwoju infrastruktury w jednostkach administracyjno-terytorialnych. Autor rozwa­ża dotychczasowe osiągnięcia w zakresie łączenia wspólnot terytorialnych i odnotowuje wzmocnienie potencjału finansowego i zasobów w połączonych wspólnotach. Jednocześnie autor zwraca uwagę na szereg obiektywnych i subiektywnych czynników wpływających na tempo reformy. Do czynników obiektywnych zalicza niedoskonałość uregulowań prawnych funkcjonowania nowych instytucji i stosunków, pojawiających się w procesie zmian. Czynniki subiektywne to przede wszystkim brak woli politycznej po stronie decydentów pań­stwowych, w pierwszej kolejności deputowanych Rady Najwyższej, ale także sprzeciw ze strony elit lokalnych politycznych i administracyjnych. Negatywny wpływ na proces łącze­nia wspólnot ma stosunek samych wspólnot do proponowanych zmian, a także sprzeczność poglądów w tej sprawie pomiędzy wspólnotami a organami władzy państwowej.