Reformy gospodarcze na Łotwie w latach 1918–1940

Abstrakt

Powyższy artykuł, poświęcony omówieniu kierunku przemian gospodarczych na Łotwie w latach 1918–1940, stanowi trzecią publikację z cyklu Stosunki agrarne na ziemiach łotewskich na przestrzeni dziejów (zarys). Dwa poprzednie, a mianowicie: Stosunki agrarne na ziemiach łotewskich na przestrzeni dziejów oraz Położenie polityczno-ekonomiczne mieszkańców ziem łotewskich od połowy XIX w. do końca I wojny światowej, zostały umieszczone, odpowiednio w „Zeszytach Wiejskich” – Zeszyt XIV, Łódź 2009, s. 83–110 i „Zeszytach Wiejskich” – Zeszyt XVIII, Łódź 2013. s. 66–87. Przedstawiana publikacja odnosi się do przebiegu Wojny Wyzwoleńczej z lat 1918–1920, procesu tworzenia władz centralnych przez rząd Kārlisa Ulmanisa, walk o wyzwolenia całości łotewskich terytoriów z bolszewickim naporem oraz pierwszego okresu rozwoju gospodarczego kraju. Główną uwagę poświęcono – co jest zrozumiałe – sytuacji gospodarczo-społecznej nowo powstałego kraju i jego mieszkańców. Także położeniu mniejszości etnicznych. W tym kontekście szczególną uwagę zwrócono na próbę wprowadzenia na Łotwie bolszewickiej reformy rolnej w 1919 r., jak na cele i zasady reformy agrarnej realizowanej od 1920 r. Również na jej ostrze polityczne skierowane wobec niemieckich i polskich właścicieli ziem obszarniczych. Dużo uwagi poświęcono na prezentację procesu rozwoju gospodarczego międzywojennej I Republiki Łotewskiej, którego dynamika związana była przede wszystkim ze wzrostem aktywności Łotyszy na polu rozwoju przemysłu, zwłaszcza rolno-spożywczego opartego o produktywne rolnictwo.