Skarga pauliańska jako instrument cywilnoprawny ochrony wierzytelności publicznoprawnych

Abstrakt

Cel – zasadniczym celem artykułu jest krytyczna analiza poglądów Sądu Najwyższego na dopuszczalność wykorzystywania przez organy podatkowe instytucji skargi pauliańskiej dla dochodzenia należności podatkowych.
Metoda badawcza – w artykule wykorzystano jako metodę badawczą analizę przepisów:
– Konstytucji RP (art. 45 ust. 1, art. 217);
– Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Jego Podstawowych Wolności (art. 6);
– Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (art. 14);
– Kodeksu cywilnego (art. 83 § 1, art. 527–534);
– Kodeksu postępowania cywilnego (art. 1, art. 2 § 3);
– ustawy – Prawo upadłościowe (art. 21, art. 52a, art. 53–54);
– ustawy – Ordynacja podatkowa (art. 2 § 4, art. 29 § 1 i 2, art. 33 § 1, art. 107 § 1, § 1a, § 2 pkt 2
i 4, § 3, art. 108 § 1, § 3 i § 4, art. 111, art. 112, art. 114, art. 114a, art. 210 § 2a, art. 239a i art. 239b);
– ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 1 § 1 pkt 20 i art. 27c);
– ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 31).
Wynik – Przeprowadzona analiza przepisów prawa pozwoliła na wniosek, że przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa zawierają kompletne i zgodne z Konstytucją regulacje prawne pozwalające na dochodzenie należności podatkowych od osób trzecich, a rozszerzająca interpretacja art. 2 § 3 k.p.c. przez Sąd Najwyższy pozostaje w sprzeczności z zasadą numerus clausus kategorii osób trzecich odpowiedzialnych za należności podatkowe podatnika. Wykazano także, że rozszerzająca interpretacja przepisów Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania cywilnego w tym zakresie prowadzi do nieporozumień i chaosu.