Empiryczna ocena strategii celu inflacyjnego (analiza wybranych danych ekonomicznych)

Abstrakt

Strategia celu inflacyjnego jest jedną z wielu strategii monetarnych, charakterystyczne dla nie jej koncentracja na inflacji jako zmiennej ekonomicznej, którą bank centralny może zarządzać i jednocześnie przekonanie, że inflacja jest tak istotna dla podmiotów gospodarczych i gospodarki, że można za jej pomocą wpływać na zachowania podmiotów. Celem zarządzania inflacją w strategii celu inflacyjnego jest sprowadzenie i utrzymywania jej na wybranym pożądanym poziomie. Celem artykułu jest weryfikacja empiryczna, czy strategia celu inflacyjnego okazała się być skuteczna w osiąganiu celu, jaki przed nią się stawia oraz czy możliwość realizacji tego celu jest uzależniona od warunków zewnętrznych, jakim jest kryzys globalny. Analiza obejmuje wszystkie kraje stosujące strategię celu inflacyjnego i obejmują lata 1990-2010. Poczynione badania pozwalają wyciągnąć wniosek, że obserwacja sytuacji inflacyjnej przed i po wprowadzeniu strategii celu inflacyjnego wskazuje na spadek inflacji i jej zmienności po wprowadzeniu strategii. Nie można jednak jednoznacznie mówić o zależności przyczynowo-skutkowej. Obserwacja zachowania inflacji w krajach celu inflacyjnego w czasie kryzysu globalnego wskazuje, że z reguły nie udało im się utrzymać inflacji na wcześniejszym poziomie, a niejednokrotnie inflacja przekroczyła dopuszczalne zakładane poziomy. Pytanie jest czy jest to efekt odejścia od zobowiązań zawartych w strategii, czy też niemożności jej realizacji. W obu przypadkach może to wskazywać na nieadekwatność strategii celu inflacyjnego w sytuacji globalnego kryzysu ekonomicznego i przynajmniej na konieczność jej modyfikacji.