Postrzeganie wartości ekonomicznej kapitału kulturowego trudnego dziedzictwa socmodernizmu wśród samorządów terytorialnych w Polsce

Abstrakt

Celem artykułu jest identyfikacja wartości zasobów architektonicznych dziedzictwa kulturowego socmodernizmu w opiniach urzędników miejskich odpowiedzialnych za kwestie związane z planowaniem przestrzennym, dziedzictwem kulturowym i polityką rozwoju miast. Postrzeganie zasobów wartościowych jest nie tylko istotnym czynnikiem determinującym skuteczną ochronę dziedzictwa, lecz także generującym efekty mnożnikowe, stymulującym rozwój społeczno-gospodarczy, wpływającym na poczucie tożsamości lokalnej oraz ożywienie i estetyzację przestrzeni miejskich. Prezentowane badania koncentrują się na obiektach specyficznych, tzn. stosunkowo młodych, często unikatowych z punktu widzenia architektonicznego i urbanistycznego, naznaczonych „stygmatami” trudnej historii okresu PRL. Ta specyficzność budynków może powodować ambiwalencję w odbiorze. Stąd często używa się określenia „trudne dziedzictwo”. Powstaje zatem pytanie: czy budynki będące przykładami takiej kategorii dziedzictwa mają potencjał rozwojowy? Wyniki badań prezentowane w pracy wskazują, że pomimo kłopotliwego pochodzenia czy często również wysokiego stopnia zużycia obiekty socmodernistyczne są trwale zakorzenione w środowisku lokalnym, niemniej nie są efektywnie użytkowane. Przedstawione rezultaty są częścią większego badania dotyczącego warunków wzmacniania potencjału endogenicznego miast opierającego się na zasobach dziedzictwa kulturowego socmodernizmu. Do realizacji badań wykorzystano model VRIO oraz badanie preferencji deklarowanych metodą gotowości do zapłaty (ang. willingness to pay [WTP]).