O możliwościach kontynuacji sakralnych konstrukcji kurhanowych w pradziejowej Europie

Abstrakt

Poczynając od wczesnych faz neolitu, w niektórych częściach Europy pojawiają się obiekty kurhunowe. charakteryzujące się występowaniem rowów, konstrukcjami drewnianych palisad, ziemnymi bądź glinianymi nasypami, otoczone głazami kamiennymi. Dużo tego typu obiektów zarejestrowano w ostatnim dwudziestoleciu. Dziś znamy je z terenów nad górnym i środkowym Dunajem (datowane na neolit), z Francji i wysp brytyjskich (z eneolitu i wczesnego brązu) oraz z terenów Europy północnej (datowane na koniec okresu rzymskiego i okres wędrówek ludów).
Fenomenem dla Europy północnej są kręgi kamienne kultury wielbarskiej z pierwszych wieków naszej ery. którym dużo uwagi w swej pracy poświęcił Jerzy Kmieciński.
Porównując poszczególne obiekty i analizując ich konstrukcję można zaobserwować podobieństwa związane prawdopodobnie ze sferą wierzeń ich twórców. Przypuszczalnie samą formę kręgów można łączyć ź kultem słońca.