Od japońskiego Schulza do polskiego Parnickiego – w okolicach roku 1974

Abstrakt

Najważniejsze dzieła Brunona Schultza i Witolda Gombrowicza zostały przetłumaczone na język japoński już w latach 60. XX wieku, głównie przez Yukio Kudō. Zostałem uwiedziony do tego stopnia przez te japońskie teksty, że zdecydowałem się porzucić literaturę francuską na rzecz polskiej literatury współczesnej. W 1974 roku przyjechałem do Polski na staż podyplomowy jako stypendysta rządu polskiego i podjąłem studia w zakresie literatury i języka polskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas dwuletniego pobytu w Krakowie mój obraz literatury polskiej przechodził różne fazy. Szybko minęła ta, która była ugruntowana na znanych mi wcześniej japońskich przekładach, potem rozpoczęło się moje „polowanie” na obiecujących autorów polskich nieobecnych jeszcze w światowej literaturze. Tak odkryłem pisarza płodnego, ezoterycznego i trudnego – Teodora Parnickiego (1908–1988). Niniejszy esej jest opisem mojego „przedzierania się” przez polszczyznę w owych czasach.