Fenomenologia narracyjna Wilhelma Schappa

Abstract

Narracyjna fenomenologia Wilhelma Schappa odchodzi od klasycznej fenomenologii husserlowskiej i od heideggerowskiej ontologizacji fenomenologii. Fenomenolog nie narzuca kierunku swoim analizom, lecz sam daje się prowadzić przez badany przedmiot. Filozoficzne rozważania to „poszukujące próby”, a nie formułowanie apodyktycznych twierdzeń. Nieścisłość i nieokreśloność w opisie nie jest mankamentem, skoro akceptuje się „płynne przejścia”, a nie ostre granice. Ludzie są zawsze uwikłani w historie jako fenomeny pierwotne. Każda z historii jest otoczona przez horyzont innych historii i pływa w morzu innych historii. Filozofia ma wyjaśniać związki owych historii. Narracyjna fenomenologia to transcendentalna hermeneutyka sytuacji ludzi wplątanych w historie. Wplątanie to jest daną, nad którą człowiek nie może samowolnie panować. Ma ono jakby aprioryczny charakter. Nie jest możliwe usytuowanie się człowieka poza historiami. Są one nieprzekraczalną granicą życia.