Piękne – nie dotykać

Abstrakt

„Piękne – nie dotykać” – ten zwrot, pojawiający się w trakcie seminarium poświęconemu etyce psychoanalizy, to jeden ze sposobów w jaki Jacques Lacan opisuje działanie w ludzkiej psychice zasady fantazmatu. Jest to konstrukt, który postaram się przybliżyć czytelnikowi w tym artykule, opisując bezpośredni wpływ piękna i przekroczenie jego zasady przez pryzmat doświadczenia klinicznego. Moim celem w podjęciu tej formuły „piękne – nie dotykać” jest pokazanie, w jaki sposób koncepcja zwykle kojarzona z estetyką ma nieoczywiste, ale ważne implikacje kliniczne, a nawet definiuje pewną etykę podmiotu wobec seksualności. Kolejnym ważnym aspektem tego studium jest zestawienie problemu piękna z kwestią kobiecości. I to nie tylko tej odgrywanej poprzez obraz, ale przede wszystkim tej, która w kobiecej modalności rozkoszy wykracza poza reprezentację.