Nowy ład na Antylach Holenderskich
DOI:
https://doi.org/10.18778/1508-1117.17.11Słowa kluczowe:
Karaibskie Niderlandy, nowy status polityczny, terytoria zamorskie Unii EuropejskiejAbstrakt
W wyniku reformy konstytucyjnej przeprowadzonej w Królestwie Niderlandów w październiku 2010 roku, dotychczasowe Antyle Holenderskie zostały rozwiązane. Obecnie Królestwo Niderlandów składa się z czterech państw autonomicznych: Niderlandów, Aruby, Curaçao i Sint Maarten oraz trzech specjalnych gmin: Bonaire, Sint Eustatius i Saba (BES). Specjalne gminy noszą teraz nazwę Karaibskich Niderlandów (Caribisch Nederland). Nowe kraje autonomiczne mają własne rządy i parlamenty. Gminy specjalne mają dwa poziomy władz. Pierwszy poziom reprezentuje władze centralne Królestwa Niderlandów, a drugi władze lokalne w postaci Rady Wysp (Eilandsraad). Głową państwa jest król Willem-Alexander. Polityka zagraniczna i obronna Karaibskich Niderlandów pozostaje w gestii Królestwa Niderlandów z jednym tylko ministrem spraw zagranicznych i jedną służbą zagraniczną. Kraje Aruba, Curaçao i Sint Maarten mają swoje własne Wydziały Spraw Zagranicznych. Na Sint Maarten instytucja ta nosi nieco inną nazwę – Departament Spraw Zagranicznych. Począwszy od 1 stycznia 2011 roku na Bonaire, Sint Eustatius i Saba oficjalnym środkiem płatniczym jest dolar amerykański. W krajach Curaçao i Sint Maarten, tymczasowo pozostał w obiegu gulden antylski (Antilliaanse Gulden), do czasu zastąpienia go przez guldena Karaibskich Niderlandów. Królestwo Niderlandów jest członkiem Unii Europejskiej. Aruba, Curaçao i Sint Maarten mają status krajów i terytoriów zamorskich UE, a tym samym nie są częścią UE. Nazwa Karaibskie Niderlandy nie obejmuje krajów autonomicznych i odnosi się tylko do tych wysp karaibskich, które są częścią podziału administracyjnego Królestwa Niderlandów. Natomiast termin Karaiby Holenderskie odnosi się do wszystkich wysp karaibskich w ramach Królestwa Niderlandów.
Bibliografia
Balicki J., Bogucka M., 1989, Historia Holandii, Ossolineum, Wrocław.
Google Scholar
Bormann C., 2005, Het Statuut voor het Koninkrijk door…, Kluwer
Google Scholar
Boxer Ch.R., 1980, Morskie imperium Holandii 1600–1800, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk.
Google Scholar
Buddingh H., 1995, Geschiedenis van Suriname, Het Spectrum, Utrecht.
Google Scholar
Dold L. (red.), 2001, Atjeh. De verbeelding van een koloniale oorlog, Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam
Google Scholar
Ferro M., 1997, Historia Kolonizacji, Bellona, Warszawa.
Google Scholar
Głowacki A., 2003, Konstytucja Królestwa Holandii, Tłumaczenie i wstęp…, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa.
Google Scholar
Goslinga C.Ch., 1985, The Dutch in the Caribbean and in the Guianas 1680–1791, Van Gorcum and Co., Assen
Google Scholar
Hoff M.C., 1998, Het misplaatste Oranje Boven-gevoel. Het falen van het militaire systeem in Nederland en Nederlands-Indië: 1825–1995, Longman, Amsterdam.
Google Scholar
Laskowska N., 2012, Indonezja, Seria: Historia państw świata w XX i XXI wieku, Wydawnictwo TRIO, Warszawa.
Google Scholar
Oostindie G., Klinkers I., 2001, Het Koninkrijk in de Caraïben. Een korte geschiedenis van het Nederlandse dekolonisatiebeleid 1940–2000, Amsterdam University Press, Amsterdam.
Google Scholar
DOI: https://doi.org/10.5117/9789053564660
„Rijkswet Staatsblad”, 1985, nr 664.
Google Scholar
Sobczyński M., 2006, Państwa i terytoria zależne. Ujęcie geograficzno-polityczne, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń.
Google Scholar
Sroka A., 2008, Hiszpańska droga do federalizmu, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław.
Google Scholar
„Staatsblad van het Koninkrijk der Nederlanden”, 1985, nr 665.
Google Scholar
Vandeputte O., Koch J., 1995, Niderlandzki. Język dwudziestu milionów Holendrów i Flamandów, Stichting Ons Erfdeel vzw, Rekkem
Google Scholar
Wesseling H.L., 1995, Indië verloren, ramspoed geboren en andere opstellen over de geschiedenis van de Europese expansie, Ooievaar Pockethouse, Amsterdam.
Google Scholar
Zumthor P., 1968, Życie codzienne w Holandii, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa.
Google Scholar
Żelichowski R. (red.), 2011, Terytoria zamorskie Wielkiej Brytanii, Francji, Niderlandów oraz europejskie terytoria specjalne a Unia Europejska, ISP PAN, Warszawa, s. 79–108.
Google Scholar
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
