DOJAZDY DO PRACY W OBSZARZE PODMIEJSKIM WARSZAWY NA PODSTAWIE BADAŃ EMPIRYCZNYCH
Słowa kluczowe:
Dojeżdżanie, warszawski obszar metropolitarny, globalna i lokalna wartość statystyki Morana.Abstrakt
Dojazdy do pracy odgrywają dużą rolę w kształtowaniu obszarów metropolitalnych. Są jednym z podstawowych kryteriów delimitacji obszarów funkcjonalnych, w tym regionów metropolitalnych. W związku z tym, badaniem objęto mieszkańców gmin wiejskich i miejsko-wiejskich, największego obszaru metropolitalnego w Polsce – strefy podmiejskiej Warszawy. Badania przeprowadzono w 800 gospodarstwach domowych z 30 gmin strefy podmiejskiej Warszawy uzyskując informacje o sytuacji na rynku pracy dla 2 215 badanych osób dorosłych. Analiza została oparta na macierzy binarnej B oraz macierzy wag W standaryzowanej wierszami. Za kryterium sąsiedztwa przyjęto kryterium wspólnej granicy. W pierwszym kroku wyznaczono macierz wag, następnie biorąc pod uwagę strukturę osób dojeżdżających do pracy w różnych lokalizacjach policzono statystyki Morana: globalną i lokalną.
Wartość globalnej statystki Morana była istotna dla dojazdów badanych respondentów z miejsca zamieszkania do innej wsi. Oznacza to, że na badanym obszarze istniały klastry badanych gmin o podobnym odsetku dojeżdżających do pracy w innej wsi. Zwykle mieszkańcy mniejszych wsi dojeżdżali do wsi gminnej do pracy w usługach publicznych bądź handlu. Na podstawie wartości lokalnych statystyk Morana wskazano przykłady gmin otoczonych podobnymi lub rożnymi gminami w zakresie lokalizacji miejsc pracy respondentów. Przestrzenna struktura dojazdów do pracy w regionie metropolitalnym nie ułatwiała analizy i interpretacji otrzymanych wyników – tworzy ona zwykle układ promienisty a nie skupienia.
Pobrania
Bibliografia
Bivand R. (1980), Autokorelacja przestrzenna a metody analizy statystycznej w geografii, (in:) Chojnicki Z. (ed.), Analiza regresji w geografii, PWN, Poznań.
Google Scholar
Drejerska N., Chrzanowska M., Pomianek I. (2014), Strefa podmiejska Warszawy. Wybrane zagadnienia, Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Google Scholar
Gołata E., Dehnel G., Gruchociak H. (2011), Analiza przestrzenna dojazdów do pracy w Polsce, (in:) Jajuga K., Walesiak M. (eds.), Taksonomia 18. Klasyfikacja i analiza danych – teoria i zastosowania, Uniwersytet Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław.
Google Scholar
Janc K. (2006), Zjawisko autokorelacji przestrzennej na przykładzie statystyki Morana oraz lokalnych wskaźników zależności przestrzennej LISA. Wybrane zagadnienia metodyczne, (in:) Komornicki T., Podgórski Z. (eds.), Idee i praktyczny uniwersalizm geografii, Dokumentacja geograficzna nr 33 IGiPZ PAN, Warszawa.
Google Scholar
Klimanek T., Szymanek M. (2013), Taksonomiczne aspekty estymacji pośredniej uwzględniającej korelację przestrzenną, (in:) Jajuga K., Walesiak M. (eds.), Taksonomia 18. Klasyfikacja i analiza danych: teoria i zastosowania, Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu no 167, Wrocław.
Google Scholar
Krugman P. (1991), Increasing returns and economic geography, “The Journal of Political Economy”, vol. 99, issue 3 (Jan., 1991).
Google Scholar
Miller H. J. (2004), Tobler's first law and spatial analysis, “Annals of the Annals of the association of the American geographers”, vol. 94.
Google Scholar
Niedzielski M. (2006), A spatially disaggregated approach to commuting efficiency, “Urban Studies”, T. 43, no 13.
Google Scholar
OECD (2002), Redefining Territories. The functional regions, OECD Publications, Paris.
Google Scholar
Suchecka J. (ed.) (2014), Statystyka przestrzenna. Metody analiz struktur przestrzennych, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa.
Google Scholar
Śleszyński P. (2013), Warszawa jako ośrodek dojazdów pracowniczych, “Studia Regionalne i Lokalne” 1/(51)/2013.
Google Scholar
