EWOLUCJA I KONFIGURACJA REGIONALNYCH STRATEGII INNOWACJI (RIS) – NA PRZYKŁADZIE KRAJÓW GRUPY WYSZEHRADZKIEJ (V4)

Abstrakt

W krajach Europy Centralnej polityka rozwoju regionalnego rozpoczęła się w zasadzie wraz z reformami terytorialnymi związanymi z podziałem na regiony (co miało miejsce w roku 1999 w Polsce, 2002 w Słowacji i w roku 2000 w Republice Czeskiej) w obliczu procesu akcesji do Unii Europejskiej. W procesie kształtowania się narodowych polityk regionalnych zjawiskiem powszechnym było poszukiwanie zewnętrznych inspiracji w zakresie teoretycznych i praktycznych koncepcji i modeli polityki regionalnej, w tym polityki na rzecz wzrostu innowacyjności.

Jednocześnie w ostatnim czasie obserwujemy znaczące przeobrażenia w podejściach do rozwoju regionalnego polegające przede wszystkim na wzroście znaczenia podejść interdyscyplinarnych. Równocześnie można zauważyć rosnącą popularność podejść teoretycznych koncentrujących się na akumulacji i wykorzystywaniu wiedzy w procesie rozwoju regionalnego często zwanych endogeniczną teorią wzrostu. Głównym założeniem tej koncepcji jest przekonanie, że akumulacja wiedzy generuje postęp technologiczny oraz rozwój społeczno-gospodarczy w regionie. Tym samym inwestycje w kapitał społeczny stają się kluczowe w procesie rozwoju regionu opartego o czynniki endogeniczne.

Głównym celem artykułu jest prezentacja konfiguracji regionalnych strategii innowacji w krajach V4 oraz przedstawienie ewolucji tych strategii w kierunku wspierania niematerialnych czynników rozwoju regionalnego. W pierwszej teoretycznej części artykułu zostanie przedstawiony przegląd koncepcji rozwoju regionalnego, szczególnie ukierunkowanych na rolę wiedzy i jej transformacje. Druga empiryczna część tekstu zostanie poświęcona analizie struktur RIS w wybranych regionach V4 na podstawie analizy kontekstualnej.