Solidarność jako zasada życia społecznego w nauczaniu Jana Pawła II
DOI:
https://doi.org/10.18778/1899-2226.14.1.01Słowa kluczowe:
solidarity, common good, social justice, dialogue, peaceAbstrakt
The paper has three parts. The first part concerns the solidarity principle’s genesis. Its philosophical base is the personalistic anthropology, which speaks about prosocial nature of man and its active participation in the social life. The biblical-theological base of solidarity are: personal dignity of man comme God’s image, person and learning of Christ, community of the Church. The second part of paper discusses elements ontological-anthropological and biblical-ethical which are necessary in the realisation of solidarity’s principle. They are following: pluralism of equal persons and societies, its dialogue, co-production of common good by honest work, integral development economic and intelectual-cultural, equality, social justice and love, peace and reciprocal settlement. The thirt part of paper speaks about three circles of application of solidarity’s principle; namely: solidarity professional-working – defend of rihts of workers, solidarity general-social of nation and state – protection of economic and political human rihts, solidarity international of humanity – trend towards peace and prosperity.Bibliografia
Jan Paweł II, Bez sprawiedliwości nie ma miłości. Audiencja generalna, Rzym 8 XI 1978 [w:] Nauczanie papieskie, t. I, Warszawa–Poznań 1978.
Google Scholar
Jan Paweł II, Pokój jest wartością, która nie ma podziałów na północ-południe, wschódzachód; jest tylko jeden pokój, Orędzie na XIX Międzynarodowy Dzień Pokoju 1 I 1986.
Google Scholar
Jan Paweł II, Przemówienie do ludzi morza, Gdynia – Skwer Kościuszki 11 VI 1987 [w:] Nauczanie społeczne. Trzecia pielgrzymka do Polski 8–14 VI 1987, ODiSS, Warszawa 1988.
Google Scholar
Jan Paweł II, Sollicitudo rei socialis
Google Scholar
Jan Paweł II, W imię przyszłości kultury. Przemówienie w UNESCO, Paryż 2 VI 1980 [w:] Wiara i kultura. Dokumenty, przemówienia, homilie, Polski Instytut Kultury Chrześcijańskiej, Rzym 1986.
Google Scholar
Kompendium nauki społecznej Kościoła, Jedność, Kielce 2005.
Google Scholar
Kowalczyk S., Człowiek a społeczność. Zarys filozofii społecznej, Wydawnictwo KUL, Lublin 2005.
Google Scholar
Kowalczyk S., Idea sprawiedliwości społecznej a myśl chrześcijańska, Redakcja Wydawnictw KUL, Lublin 1998.
Google Scholar
Kowalczyk S., K. Wojtyła, Personalizm tomistyczno-fenomenologiczny [w:] Człowiek w myśli współczesnej, Wydawnictwo Michalineum, Warszawa 1990.
Google Scholar
Kowalczyk S., Personalistyczne podstawy rozwoju w encyklice „Sollicitudo rei socialis”, „Colloquium Salutis” 1991–1992, 23–24.
Google Scholar
Krucina J., Dobro wspólne. Teoria i jej zastosowanie, Wrocławska Księgarnia Archidiecezjalna, Wrocław 1972.
Google Scholar
Majka J., Etyka społeczna i polityczna, ODiSS, Warszawa 1993.
Google Scholar
Nitecki F., Idea solidarności w nauczaniu Jana Pawła II, „Chrześcijanin w świecie” 1989, vol. 21, nr 1.
Google Scholar
Skorowski H., Naród i państwo w nauczaniu społecznym Kościoła, Warszawa 1999–2000.
Google Scholar
Skorowski H., Wolność, integracja, solidarność w nauczaniu Jana Pawła II, Warszawa 2002.
Google Scholar
Strzeszewski Cz., Katolicka nauka społeczna, ODiSS, Warszawa 1985.
Google Scholar
Strzeszewski Cz., Praca ludzka. Zagadnienie społeczno-moralne, ODiSS, Warszawa 1978.
Google Scholar
Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, Towarzystwo Naukowe KUL, Kraków (1962) 1986.
Google Scholar
Wojtyła K., Osoba – podmiot i wspólnota, „Roczniki Filozoficzne” 1976, vol. 24, z. 2.
Google Scholar
Wojtyła K., Osoba i czyn, Polskie Towarzystwo Teologiczne, Kraków 1969.
Google Scholar
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
