Wspólnoty religijne polskich kobiet na prawobrzeżnej Ukrainie koniec XIX – początek XX w.

Abstrakt

W końcu XIX i na początku XX wieku na prawobrzeżnej Ukrainie działały wspólnoty religijne kobiet utworzone z inicjatywy Kościoła katolickiego. Najliczniejsze z nich były klasztory Zakonu Serca Najświętszej Maryi Panny, które funkcjonowały w wielu miastach Wołynia i Podola. Społeczności te sprawowały duchową opiekę nad parafianami, organizowały warsztaty szwalnicze dla młodych kobiet, prowadziły internaty i schroniska dla bezdomnych. Cechą charakterystyczną wspólnot religijnych prawobrzeżnej Ukrainy było prowadzenie początkowych tajnych polskich szkół. Było to wynikiem zarówno konieczności upowszechniania edukacji, ale także zrozumienia potrzeby prowadzenia edukacji patriotycznej.

Na początku XX wieku istniały towarzystwa wzajemnej pomocy dla kobiet pod patronatem Kościoła katolickiego. Jako wspólnoty religijne, pomagały kobietom znaleźć pracę, tanie mieszkania, uzyskiwać ochronę socjalną w przypadku utraty pracy, itp. Powyższe organizacje prowadziły również pracę kulturalno-oświatową.

Kobiece wspólnoty religijne, pod opieką Kościoła katolickiego, stały się częścią polskiego ruchu kobiecego na prawobrzeżnej Ukrainie. Nie tylko zjednoczyły kobiety, ale także dawały im doświadczenie zbiorowego działania i ochronę ich interesów narodowych i zawodowych, oraz zrozumienie przydatności działania z pożytkiem dla społeczeństwa. Działalność wspólnot religijnych polskich kobiet była w obronie interesów Kościoła i samych kobiet.