Gasteroid fungi – the morphological characteristics of selected endangered and rare species noted in Poland
DOI:
https://doi.org/10.2478/fobio-2014-0005Słowa kluczowe:
Gasteromycetes, thermophilic fungi, endangered species of fungi, Agaricaceae, Geastraceae, LycoperdaceaeAbstrakt
W pracy opisano osiem wybranych gatunków grzybów gasteroidalnych należących do rodzajów: Disciseda, Geastrum oraz Tulostoma. Były to następujące gatunki: Disciseda bovista, D. candida, Geastrum campestre, G. minimum, G. schmidelii, Tulostoma brumale, T. melanocyclum oraz T. squamosum. Wszystkie gatunki zebrano podczas badań nad grzybami wielkoowocnikowymi na siedliskach kserotermicznych Niecki Nidziańskiej głównie w latach 2010-2013. Badania prowadzono w sześciu zbiorowiskach roślinności kserotermicznej – Adonido-Brachypodietum pinnati, Festucetum pallentis, Inuletum ensifoliae, Sisymbrio-Stipetum capillatae, Seslerio- Scorzoneretum purpureae and Thalictro-Salvietum pratensis (nazewnictwo za Matuszkiewicz 2012). W fitocenozach tych zespołów wyznaczono trzydzieści powierzchni badawczych, na których prowadzono obserwacje w regularnych dwutygodniowych odstępach czasu. Zanotowane grzyby należą do gatunków silnie zagrożonych w naszym kraju. Tylko jeden z nich – Tulostoma brumale – posiada większą liczbę stanowisk i z tego powodu można uznać go za częstszy. Pozostałe należą do grzybów bardzo rzadkich, a także do gatunków wymierających w Polsce, kategoria E (Wojewoda & Ławrynowicz 2006). Do analizy morfologicznej wybrano gatunki, które w obrębie rodzajów wykazują niewielkie różnice w budowie owocników. Na podstawie cech makro- i mikromorfologicznych, które zaobserwowano podczas badań terenowych i laboratoryjnych, sporządzono pełne opisy zanotowanych taksonów. Istotne różnice w budowie owocników poszczególnych taksonów wynikają ze stopnia rozwoju i zachowania cech poszczególnych owocników (Tomaszewska et al. 2011). Cechy te zacierają się w miarę dojrzewania i starzenia się tych struktur. Na wykształcenie cech fenotypowych mogą także wpływać między innymi czynniki pogodowe i siedliskowe (Tomaszewska et al. 2012). Otrzymane wyniki wskazują na potrzebę dalszych badań tej grupy grzybów, w celu poznania pełnej zmienności cech budowy morfologicznej i poprawnej identyfikacji taksonów.
Pobrania
Bibliografia
Bates, S.T., Roberson, R.W. & Desjardin, D.E. 2009. Arizona gasteroid fungi I: Lycoperdaceae (Agaricales, Basidiomycota). Fungal Diversity, 37: 153–207.
Google Scholar
Binder, M. & Bresinsky, A. 2002. Derivation of a polymorphic lineage of gasteromycetes from boletoid ancestors. Mycologia, 94: 85–98.
Google Scholar
Hansen, L. & Knudsen, H. 1997. Nordic Macromycetes vol. 3. Heterobasidioid, Aphyllophoroid and Gasteromycetoid Basidiomycetes. Nordsvamp, Copenhagen.
Google Scholar
Hibbett, D.S., Thorn, R.G. 2001. Homobasidiomycetes. The Mycota 7 Part B.. In: McLaughlin D. J., McLaughlin E. G., Lemke P. A. (eds.), Systematics and evolution. Springer-Verlag, Berlin, pp. 121–170.
Google Scholar
Index Fungorum 2014. http://www.indexfungorum.org/names/names.asp – accessed 17.06.2014.
Google Scholar
Karcz, J. 1996. Skaningowy mikroskop elektronowy w badaniach karpologicznych. Wiadomości Botaniczne 40(3/4): 55–65.
Google Scholar
Karcz, J. 2009. Mikroskopia elektronowa skaningowa w biologii. Pracownia Mikroskopii Elektronowej Skaningowej. Uniwersytet Śląski Wydział Biologii i Ochrony Środowiska. Katowice.
Google Scholar
Lizárraga M., Esqueda M., Gutiérrez A., Piña C. & Barredo-Pool F. 2010. El género Disciseda (Agaricales, Agaricaceae) en la Planicie Central del Desierto Chihuahuense, México. Revista Mexicana de Micologia, 32: 41–47.
Google Scholar
Matuszkiewicz W. 2012. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Google Scholar
Pilát, A. 1958. Gasteromycetes houby – břichatky. In: Novak F. A. (ed.), Flora ČSR, B. 1. Nakl. Československé Akademie Věd, Praha.
Google Scholar
Rudnicka-Jezierska, W. 1991. Purchawkowate (Lycoperdales), Tęgoskórowe (Sclerodermatales), Pałeczkowate (Tulostomatales), Gniazdnicowate (Nidulariales), Sromotnikowate (Phallales), Osiakowe (Podaxales). In: Skirgiełło A., (ed.), Grzyby (Mycota) 23. Wydawnictwo Naukowe, PWN, Kraków.
Google Scholar
Sarasini, M. 2005. Gasteromiceti epigei, Associazione Micologica Bresadola, Trento.
Google Scholar
Sunhede, S. 1990. Geastraceae (Basidiomycotina). Morphology, ecology and systematics with special emphasis on the north European species. Syn. Fung. 1. Fungiflora, Oslo.
Google Scholar
Tomaszewska, A., Łuszczyński, J. & Lechowicz, Ł. 2014. Macrofungi (Basidiomycetes) as bioindicators of communities of xerothermic vegetation. Acta Mycol. (submitted).
Google Scholar
Tomaszewska, A., Łuszczyński, J., Łuszczyńska, B. & Jaworska, J. 2011. Taxonomic notes on the Polish Tulostoma species. Acta Mycologica, 46(2): 179–186.
Google Scholar
Tomaszewska, A., Łuszczyński, J., Łuszczyńska, B. & Jaworska, J. 2012. The contribution and importance of rare macrofungi in selected plots of endangered xerothermic grasslands in the Nida Basin. Acta Agrobotanica, 65(2): 147–154.
Google Scholar
Wojewoda, W. & Ławrynowicz M. 2006. Red List of the macrofungi in Poland. In: Mirek Z., Zarzycki K., Wojewoda W. & Szeląg Z. (eds), Red list of plants and fungi in Poland. W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Kraków, pp. 53–70.
Google Scholar
Wright, J.E. 1987. The Genus Tulostoma (Gasteromycetes) – a world monograph. Bibl. Mycol. 113, J. Cramer, Berlin, Stuttgart.
Google Scholar
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.